Liesbeth , ons adoptie hondje

Zes Juni  2020

Liesbeth , ons adoptie-hondje is nu vier maanden  bij ons ...

Liesbeth is naar schatting geboren einde Augustus 2019 en op dit moment van schrijven dus 9 maanden jong ....

Teun & ik gingen op Zaterdag 8 Februari  voor het eerst in Didam kennis met haar maken en bij de eerste oog-opslag was er geen enkele twijfel bij ons : Liesbeth ging met ons mee naar huis ! Spannend en ózo leuk en ons toch  ook volledig bewust van de verantwoording die je aangaat en ook een tikkel onzeker want aan adoptie deden wij nog niet eerder ... 

We zijn dus  nu vier maanden verder en soms voelt het als vier jaar , want wat is het intensief om een zwerfhondje van ongeveer een half jaar oud in huis te nemen , voor wie alles zo nieuw is , die absoluut geen huiselijkheden kent , die ritme en regelmaat totaal vreemd is , waar het land waar het vandaan komt zo compleet anders ruikt als hier en waar ook zelfs geluiden anders zijn ,  waar veel mensen een hond niets waard vinden , waar het veelal geschopt , geslagen , weggejaagd wordt , waar het voor een eigen hapje en drinken moet zorgen , voor een eigen slaap-plaats , waar soort genoten ook vaak hun vijand zijn ... soms heb je daar als hond geluk en mag je bij mensen in een huis wonen , maar als er dan een babie geboren wordt en je hebt pech dan wordt je zonder pardon op straat gegooid en mag je het verder zelf uitzoeken .

Liesbeth komt uit Roemenië en voordat ze bij ons kwam heb ik mij veel verdiept in de zwerf-honden problematiek en de daarbij behorende schrijnende verhalen  en mijn maag keerde regelmatig om bij het lezen van bovenstaande dingen en dan heb ik het nog netjes gehouden !

Afijn , verder met waar ik begonnen was ; 

Vier van onze zes Maine-Coons vinden die nieuwe drukte-maakster weer een hele opgave in HUN huis en kijken ons regelmatig aan met een blik van : "Het was fijn geweest als jullie dit eerst met ons besproken hadden" maar gelukkig laten onze rooie Kater Amadeüs & Madame Pompidou de rest zien dat het ook best heel gezellig en leuk kan zijn om te kunnen spelen , stoeien en zelfs te slapen met zo'n nieuwe blaf-kat !!!

En dan is daar Ramses , mijn trouwste vriendje , mijn allessie ,  die zo gewend was om voornamelijk met mij , alles te delen en te doen , juist hij moet nu leren dat ook hij aandacht verdelen leren moet , en daar heeft hij soms ( en ook wij ) een aardig kluifje aan ! Met regelmaat snauwt hij tegen Liesbeth , en dan meestal als het gaat om ZIJN balletje , of ZIJN plekje op de bank , of gewoon omdat hij geen zin heeft in haar tomeloze energie .

Maar gelukkig kunnen ze samen ook ravotten , of een wedstrijdje doen wie zijn of haar kluif het aller-eerst op heeft en kunnen ze ook zalig relaxt kontje aan kontje een slaapje doen op de bank , dus we hebben er vertrouwen in dat het enkel maar beter zal kunnen gaan in de nabije toekomst !

Tja , en dan zijn er nog onze los lopende kippen , en dit is echt wel een 'ding' maar dat hadden we dan ook wel verwacht .

Of Liesbeth de kippen ziet als prooi of als speelgoed , daar zijn we nog niet over uit . Maar welke van de twee het ook is , feit was , is en blijft dat zij de kippen pakken wil . 

Liesbeth moet dus vast als zij op het erf is . En dan vast aan een ijzeren ketting want een touw , hoe dik of stevig dat ook is , dat bijt zij in razend tempo kapot met haar mes-scherpe tandjes .

Maar soms gaat het mis en glipt zij via de open-staande keukendeur naar buiten of is zij sneller uit de auto gesprongen dan wij kunnen bij benen .

En dan gaat zij in één run op de  kippen af , en alle kippen schrikken zich dan wezenloos en zetten het met hun allen tegelijk op een ren-gefladder en dit gefladder zorgt ervoor dat Liesbeth nog meer gedreven wordt om zo een  verenbaal te willen grijpen  en heel eerlijk begrijpen wij dit ook nog wel maar de bedoeling is het uiteraard niet !!

Het verbaasd ons iedere keer weer hoe snel kippen kunnen rennen maar Liesbeth wint het uiteindelijk toch altijd weer en als zij dan een kip te pakken krijgt dan gaat ook direct haar bekje over het nekje van de gepakte kip en zo drukt zij de kip dan strak tegen de grond .

Zowel Liesbeth als de kip blijven vanaf dit moment beide stil en gebeurt er verder niks . Liesbeth maakt geen aanstalten om de kip te willen doden en zolang de kip zich niet beweegt zal het nekje van de kip niet breken en lukt het ons tot nu toe steeds om de kip uit de bek van Liesbeth te pakken en ook uiteraard Liesbeth zelf te grijpen en haar weer aan de ijzeren ketting te leggen ...

Uiteraard is dit absoluut niet wenselijk , het verstoord compleet de rust , de kippen zijn weer uren in een stress-modus dus hier ligt training geduld training en heel veel geduld op ons te wachten ...

We zijn er niet over uit wat een doeltreffende manier is om dit te doen want het is puur een oer instinct van een hondje als Liesbeth , een instinct wat bij haar groot is door haar zwervers bestaan in het begin van haar jonge leventje , want er was toen , in die cruciale leer periode , niemand die haar vertelde dat kippen vangen niet de bedoeling is . 

Dus dit instinct gedrag vinden wij niet leuk maar begrijpen wel waar het vandaan komt en begrijpen daardoor ook dat dit er ook niet zomaar uit te krijgen is , maar het begrip hebben geeft ook een soort van moed om deze strijd met haar aan te gaan ..

Wat ook nog mee doet in de moed is de wetenschap dat het bij Ramses negen lange maanden heeft geduurd voordat hij begreep dat de kippen met rust gelaten behoren te worden en dat het niet dient als speelgoed of prooi , dus er is HOOP !!! 

Maar wat is het bovenal geweldig om mee te maken , hoe Liesbeth haar nieuwe ontdekkingen ondergaat , hoe vaak wij om haar moeten lachen en om te zien hoe zij positieve leer-stapjes voorwaarts maakt ! 

De ongeveer eerste twee maanden dat ze hier is bleef ze maar drentelen , rondjes lopen om de bank , rondjes lopen om de tafel , en maar kijken en maar kijken , alles in zich blijven  opnemen , drentel-de-drentel , alsof ze het niet bevatten kon wat haar nu ineens overkomen was , ze gaf er niet aan toe om overdag haar oogjes te sluiten en een dutje te doen  , op zich wel  begrijpelijk als je voorheen een leven leidde waarin je vierentwintig uur per dag waakzaam en alert moest zijn ( hier kom ik later nog even op terug )  

Ook haar etensbak was magisch , eerst deed ze enkele brokjes voorzichtig knabbelen , liep dan een rondje om dan vervolgens weer terug te gaan naar het nog steeds gevulde bakje om dan vervolgens weer wat brokjes te eten .

Het heeft enkele weken geduurd dat ze ontelbaar veel keer naar haar bakje liep om te kijken of het er nog steeds stond .. Het voorzichtig knabbelen ging al snel over in eten , heel goed eten , en vooral met smaak . Het tuigje wat we voor haar kochten dat kan niet meer dicht , haar ribbenkastje is gelukkig al wat voller geworden !!

En snoep ? Daar haalde ze echt haar neus voor op , want wat moet je met snoep ? Snoep krijgen voor een beloning ? Wat is een beloning ? Een beloning krijgen als je iets goed doet ? Wat is dat , iets goed doen ? 

Alles was haar vreemd , dat was zo goed te merken ! 

Ondertussen is ze snoep redelijk gaan waarderen , al loopt ze er nog niet voor warm . Maar soms , als ze braaf op mij af komt rennen als ik haar roep dan gaat ze soms al zitten in afwachting op wat lekkers en kijkt ze al naar mijn zak of tasje waar het lekkers in zit , dus langzaam begint dit besef te groeien .

Met een kluif was het in het begin niet veel anders , wat moet je met zo een ding ? En toen ze dat door begon te krijgen was het nog een hele klus om zo een kluif tussen je poten vast te houden , maar nu , ruim drie maanden verder is ze een volleerd kluifster geworden en kluiven maakt haar ook nog eens rustig . Dus zo zie je maar , zelfs kluiven moet een hond soms leren .

Wandelen aan de lijn dat deed ze vanaf het eerste moment  al best goed en wandelen vind ze leuk . Wel koste een wandeling in het begin veel tijd want ook hier ervaarden we dat alles maar dan ook echt alles nieuw voor haar was . 

Vliegtuigen of vogels door de lucht : Liesbeth ging plat op haar kontje zitten , haar koppie in haar nek en staren e staren totdat vliegtuig of vogels uit het zicht verdwenen waren .

Auto's  , vrachtwagens , wielrenners , tractors , bus , alles wat geluid maakt en redelijk in de versnelling rijd , het was eng en je moest haar goed aan de lijn vasthouden want ze kon in haar schrik een kant opstuiven waar je niet op bedacht was , gelukkig gaat dit nu steeds beter tot zelfs goed en reageert ze er soms al niet eens meer op .

Schapen of bijv paarden grazend in de weide : Nou daar moet je toch echt eerst flink tegen blaffen alvorens je daar langs durft ! 

Ook dit gaat nu al heel veel beter , behalve als de schapen zwart zijn , dan schiet haar geblaf een paar octaven hoger en neemt ze echt haar tijd om er langs te durven  !! 

Nog even terug komend op het wandelen aan de lijn . Uiteraard komen we vaak andere honden tegen die ook aan een lijn vast zitten en als deze situatie zich voordoet dan gebeurd er iets in haar koppie waar ze geen controle over heeft . 

Er zit een angst / onzekerheid  in wat er voor zorgt dat ze bij het zien van een aankomende hond begint te grommen , te blaffen , in haar riem gaat hangen en uiteindelijk hysterisch wordt en het vooralsnog niet lukt om op dat moment tot haar door te dringen en haar tot bedaren te krijgen .

Met name ik vind het  lastig ( zacht uitgedrukt ) om hier goed  mee om te gaan , ook ik krijg dan een soort van paniek over mij  heen en dan gaat Ramses ( tot overmaat van ramp , zo ervaar ik het  )  ook nog eens mee doen met wild geblaf en gegrom ... 

Ik wil hier heel eerlijk aan toe voegen dat hier een probleem van mij persoonlijk  naar voren komt : Als ik waar dan ook sta , met twee ' gillende'  honden aan de lijn , die ik op dat moment totaal niet onder controle heb en krijg dan schaam ik mij , dan schaam ik mij heel erg en voel mij dan onzeker over het feit wat anderen , die deze situatie met eigen ogen zien ervan denken ... 

Ik denk dan dat ze denken ;" daar heb je weer zo iemand die haar hondjes niet onder controle heeft " en bij die gedachte voel ik mij klein dom en stom ... 

Afijn , hier ligt dus aandacht , oefening , geduld , liefde en respect en weer geduld  en vertrouwen te wachten  dat het goed komt  voor zowel  Liesbeth , Ramses en ook mij-zelf ... 

Daarbij ervaar ik ook hoop want als Liesbeth los lopen mag op een losloop-gebied wat ondertussen vertrouwd voor haar is en we komen andere honden tegen dan gaat dat wel steeds beter tot soms echt heel goed !! Waar ze daar ook eerst deed blaffen tegen iedere hond die we tegen kwamen , daar komt nu steeds duidelijk steeds meer  durf en vertrouwen  in haar lijfje en rent ze de meeste honden nu vrolijk tegemoet om daar vervolgens dan heel enthousiast mee te willen spelen ! Een genot om naar te kijken !

En dan is er nog haar bench ! Ramses heeft er één voor de nacht , dus zij uiteraard ook . Nou de eerste wéken liet zij van zich horen hoor , als zij na hun laatste plas voor de nacht in de bench gedaan werd dan ging het lucht-alarm af en dat hield ze wel een poos vol tot ze uiteindelijk van uitputting in slaap sukkelde om vervolgens wel de hele nacht door te slapen ! Want daar krijgt ze complimenten voor hoor , geen enkele nacht heeft zij ons wakker gehouden , zelfs de aller eerste nacht niet , echt helemaal geweldig .

Ook het lucht-alarm heeft ondertussen plaats gemaakt voor stilte : "  Sinds een week of twee gaat ze soms  uit zichzelf haar bench al in om dan direct lekker te gaan  liggen .

Zo kan je zien dat ook hier het vertrouwen krijgen mooie sprongen maakt ! 

Het zindelijk zijn gaat goed , vanaf dag één al , zowel overdag als s'nachts , al is het wel zo , dat zodra de schemer valt ze een plas doet vlak bij de trap , iedere avond op dezelfde plek . Dus laat ik haar tegenwoordig s,avonds een extra keertje hier buiten op het gras waar ze dan meestal ook snel een plasje laat gaan en dan gaat het de rest van de avond goed ...

Dan wil ik toch ook nog graag het volgende even kwijt :

In het begin en nu soms nog zijn er mensen die roepen : Ohjoh , het is 'gewoon' een pup en dus niet veel anders dan als je een pup van 9 weekjes jong ...

Onervaren als het gaat om het adopteren van een jonge hond uit het buitenland kwam ik , kwamen wij er toch direct al snel achter dat dit toch echt wel iets anders ligt , althans wij kijken er toch met een heel andere bril tegenaan als blijkbaar veel andere mensen doen !

Als je kiest voor een pup van 9 weken en dan ook hier geboren in Nederland dan is het direct een ander verhaal of noem het een ander beleving .

Een pup die hier geboren wordt en dan gaan we van een normale situatie uit , die wordt geboren in een veilig schoon nest , bij een gezonde moeder-hond in een liefdevol gezin waar mensen hart voor hun dieren hebben .

Er is voer , water , veiligheid , zorg , directe socialisatie , de moeder-hond brengt haar pups groot , leert ze wat goed en niet goed is en wij als mensen nemen die taak ter goede trouw over als een pup rond de negen weken is .

Ook wij geven de pup , die verder opgroeien gaat , alles wat het nodig heeft , soms tot het overdrevene af , we baadde ze het liefst in luxe want daar voelen wij ons wel bij en de opgroeiende pup hoeft nergens bang voor te zijn en is volledig zorgeloos .... 

Hoe anders kan het zijn met een zwerf-hondje , hoe anders kan het leven van een zwerf-pup beginnen als er niemand is die voor ze zorg-draagt , als de moeder-hond bijvoorbeeld zelf omkomt van de honger , of als zij op zoek is naar voedsel , zij opgepakt wordt en naar een dodings-stations gebracht wordt en haar pups letterlijk moederziel alleen achterblijven met hooguit wat karton als bescherming , op een plaats die niet wenselijk is , waar gevaar , honger en de dood dagelijks loeren ... Door honger gedreven moet een pup , wat Liesbeth toen zeker nog was , uit hun schuilplaats komen op zoek naar iets wat op eten lijkt , hoe angstig moet dit zijn geweest ? 

Een pup , of een wat oudere zwerfhond moeten continu waakzaam zijn , van enige onbezorgdheid , is totaal geen enkele sprake en zo een begin op deze wereld als zwerf-hond te starten is totaal ongeschikt !!!

En om deze reden heeft een hondje , die een zwervers-bestaan heeft gehad gewoon wat  extra aandacht nodig en soms ook een wat andere benadering , leer naar je hond kijken en zie wat het nodig heeft ..

 Liesbeth is vanaf dag één  heel onbevangen tegen mensen , groot of klein en toch hebben wij opgemerkt dat als wij met tuin-gereedschappen , hark bezem schoffel of zelfs ook kleding-hangers aankomen , dat zij dan in elkaar duikt  of zich wil verstoppen en hieraan kan je merken dat ze , hoe jong ze ook nog was toen ze uit Roemenië hier aankwam , ze al een rugzakje heeft en aan ons de taak om dat rugzakje met geen korrel zand zwaarder te laten worden !